Polaczek mały

Polaczek mały to dość irytujący typ człowieczka, czyniący wszelką konieczność przebywania z nim nieznośną. Uprzedzając pytania wyjaśniam, że nazwa „polaczek mały” nie jest zastrzeżona dla osób narodowości polskiej, bowiem chodzi o pewien zestaw cech charakteru i reakcji. I dotyczy osobników płci obojga, chociaż wedle politpoprawnego bełkotu płci jest więcej a ile nie wiadomo. Przymiotnik „mały” nie oznacza wzrostu mierzonego w centymetrach, lecz sposób zachowania Przykładowo mój obecny supervisor (w porządku człowiek) jest ode mnie niższy, zaś polska szefowa (elegancka kobieta mojego wzrostu) stanowiła chlubny przykład wysokiej klasy i damy przez duże D.  Innymi słowy, polaczek mały to cham lub nowobogacki. Skąd więc nazwa „polaczek mały” (cóż jakoś nie wymyśliłam dobrej żeńskiej formy, chociaż może winnam napisać też „polaczka mała”)?  Pewnie dlatego, że w kraju gdzie prawo pracy to fikcja, nie ma szacunku dla pracownika, zaś w instytucjach państwowych kwitnie w najlepsze kolesiostwo, nepotyzm  i brak uczciwej konkurencji takie osobniki mają się szczególnie dobrze.  Teoretycznie istnieje prawo pracy i związki zawodowe. Proponuję spróbować takowy założyć w korporacji czy  agencji reklamowej i żądać zapłaty za nadgodziny! Jak słusznie zauważył Kurna Maciek, gdzie nie ma klasy średniej, gdzie panuje oligarchia i neofeudalizm (czyli we wszelkiej maści republikach bananowych) takowe osobniki występują szczególnie licznie. Czemu piszę o tym akurat teraz? Bo pewne obserwacje naraz jawią się kryształowo czystymi. Coś co wcześniej nie uderzało zbyt mocno, teraz mówiąc kolokwialnie daje po oczach jak lampa halogenowa.

Rzecz jasna w krajach szeroko rozumianego Zachodu, „polaczki małe” także istnieją. Z tą jednak różnicą, że prawa antydyskryminacyjne, prawa pracownicze, przepisy zwalczające przemoc w miejscu pracy i mobbing nakładają takim osobnikom smycz i kaganiec. Szczekać i warczeć mogą, lecz w znacznie mniejszym stopniu niż tam, gdzie szef(owa) jest nieomal bogiem. W normalnych, zdrowych układach jest zlecający pracę i wykonujący pracę. Zlecający nie robi nikomu łaski dając zapłatę, czy podpisując umowę. I ma obowiązek dotrzymywać postanowień umowy. Oczywiście nie ma systemu idealnego i moralne karły wszędzie znajdują luki w takowym. Rzecz jednak w masowości zjawiska i możliwościach ofiar w dochodzenia swoich racji. Bo nie łudźmy się: każdy z nas trafi na takiego koszmarnego osobnika (płci dowolnej) czy to w pracy czy w życiu prywatnym.

Co lubi polaczek mały? Dokopywać innym. Nic tak nie pociąga polaczka małego jak wyrywanie muszkom skrzydełek, tudzież zabieranie dzieciom lizaka. Nie, lizak mu niepotrzebny, ale po prostu musi pokazać siłę. Musi zwymyślać pana w portierni czy panią w bufecie. Nie ważne za co, ale zwymyśla bo przecież on jest ważniejszy, no nie? Polaczek mały nigdy nikomu nie powie „dzień dobry” bo raz  na to jest zbyt ważny. Polaczek mały uwielbia pokazywać siłę. Nie wystarczy mu nakrzyczeć na panią sprzątaczkę czy pana od hydrauliki. On musi mieszać z błotem ludzi codziennie i to możliwie najwięcej osób. Najlepiej mu wychodzi wyżywanie się na podwładnych. W sklepie nakrzyczy na ekspedientkę, bo nie dość szybko kasuje towar. Kopnie małego psa bo za głośno szczeka (aż tak głupi by zaczepiać wilczura nie jest). Zatrzaśnie drzwi przed nosem osobie wchodzącej za nim/nią do sklepu. Na widok kobiety w ciąży powie „po co było tyle dzieci robić”. Kiedy autobus się spóźni powie coś o niekompetencji kierowców. Musząc stać w komunikacji miejskiej, zrobi awanturę o brak miejsc siedzących (kiedyś jakaś kobieta domagała się od kierowcy wyrzucenia połowy ludzi w autobusie, bo ona zapłaciła za bilet i MUSI siedzieć) itp. Itd.

O tak, polaczek mały kocha władzę i kocha ją pokazywać. Co chwila podkreśla swoją wyższość nad innymi (na przykład niech będzie managerem niższego szczebla, lub kimś innym,  i ma zespół pod sobą). Do polaczka małego nie można mówić po imieniu (grzech śmiertelny!), ani „proszę pana(i)”, lecz „szanowny panie(i) menedżerze” lub „szanowny pani(e) kierownik(u)” i nie zbliżać się inaczej niż w pokłonach i nie kolanach. Wtedy polaczek mały czuje swoją wielkość. Musi ją podkreślać, bowiem jakby bez przerwy nie krzyczał o tym, że jest kierownikiem ktoś mógłby nie zauważyć i klops. Nawet klops ze śliwkami. A więc polaczek mały ma zespół ludzi. Jak polaczek mały zarządza zespołem?

Po pierwsze, to nie prawdziwy zespół. Polaczek mały dba aby ludzie nie mieli się możliwości zintegrować. Wówczas może by wyszło, że nie potrzebują polaczka małego? Ale to za mało. Wspominałam o wyrywaniu skrzydełek muszkom? Polaczek mały nie zaśnie bez solidnego dokopania komuś. Najlepiej skopać najbardziej wrażliwą osobę. Publicznie ośmieszyć i stroić sobie głupie żarty. Kiedy ktoś, na przykład z powodu choroby czy problemów w życiu rodzinnym, zaczyna słabiej pracować, polaczek mały przystępuje do działania. Zgodnie z zasadą, że na pochyłe drzewo wszystkie kozy skaczą, polaczek mały skoczy. Na stojące drzewo nie dałby rady się wdrapać i spadł boleśnie obijając zadek. Ponieważ brak mu zapału i zręczności by zacząć chodzić po drzewach, zacznie skakać po pochyłym. Załóżmy, że nasz bohater(ka) to menedżer niższego szczebla i jeden z jego podwładnych ma spadek formy. Polaczek mały zaczyna mobbingować i zastraszać daną osobę, bowiem czuje jej strach i zmęczenie. Jak wampir tym się karmi. Kiedy poczuje, że ofiara prawie pada z wyczerpania, wyciąga na chwilę kły by nie zabić. Wszak co by wtedy była za zabawa?

Czego nie lubi nasz bohater? Innych ludzi i tracenia na nich czasu. Wszyscy inni są głupi, niekompletni i zabierają czas. Nikt tak się nie zna na wszystkim co polaczek mały. On(a) jest alfą i omegą i tak dalej. Doznał(a) oświecenia i iluminacji, pozjadał(a) wszystkie rozumy, ale ślepy świat tego nie widzi i nijak nie podsuwa piedestału. W swoim wyobrażeniu polaczek mały stanowi centrum świata i świat się wokół niego kręci, a przynajmniej trzęsie swoim najbliższym światem. Pociąga za wszystkie sznurki i przesuwa ludzi jak pionki po szachownicy. „Zamki na piasku, gdy pełno w szkle”- śpiewał Lady Pank i te słowa pasują do polaczka małego. On(a) jest centrum i szczytem drabiny. Dba jednocześnie by nikt nie wszedł na tę [wyimaginowaną] drabinę, więc na wszelki wypadek daje po łapach prawdziwej i wyimaginowanej konkurencji. Polaczek mały musi stać na drabinie, aby patrzeć z góry na wszystkich i tego patrzenia z góry będzie bronić jak niepodległości. Osobnik nie potrafi inaczej, bo patrząc na ludzi inaczej dostrzegły(a) … własną małość. O irytujących komentatorach w sieci mówi się troll. Może nazwiemy polaczka małego goblinem lub gremlinem? 

** Rzecz jasna nie sugeruję, że w Polsce nigdzie nie ma normalnych układów w pracy!

http://gremlins.files.wordpress.com/2011/12/braingremlin1.jpg