Smaczki kanadyjsko szwajcarskie cz 2: punktualność i deadline

Dziękuję za ciepłe przyjęcie poprzedniego odcinka "Smaczków". Dzisiaj załączam kolejną odsłonę mojego subiektywnego opisu porównawczego różnych aspektów życia w Kanadzie i Szwajcarii, które zaobserwowałam podczas mojego dłuższego pobytu w pierwszym z tych krajów i krótszego w drugim. Jak zapewne moi Goście odgadli, opisuje raczej dość odmienne aspekty życia, zaś jedną ze spraw wręcz skrajnie odmienną stanowi pojęcie punktualności. 

Kwestia podejścia do czasu i terminów doprowadzała mnie do szału w Toronto w wielu przypadkach.  Istniało tam pojęcie bycia "modnie spóźnionym" (ang. fashionably late), co w praktyce oznaczało, że na spotkanie większość osób przychodziła jakieś pół godziny spóźniona. Pamiętam jak przyjechałam do Toronto w 2014, przyszłam na 18 do restauracji bo tam mieliśmy grupowy obiad i jako jedyna byłam o czasie. Inni przyszli po jakiś 20 minutach, a owo podejście stanowiło coś raczej normalnego, nie zaś niezwykłego. Po prostu stanowiło część kulturowego podejścia, pokazywania jacy wszyscy jesteśmy wyluzowani, nieskomplikowani  i generalnie "fajni" mówiąc kolokwialnie. Jako osoba lubiąca kiedy wszystko ma swój czas, rzecz jasna była raz po raz zdenerwowana. I oczywiście to nie stanowiło czegoś nie wiedzieć jak ważnego dla podejmowania życiowych decyzji, lecz raczej jedna z tych niegroźnych lecz nieprawdopodobnie denerwujących spraw. Zostałam wychowana w przekonaniu, że spóźnienie oznacza brak szacunku dla osoby, nie zaś dowód wyluzowania i nie przeszło mi to za bardzo.

Owe zachowania dostrzegłam tak w kwestii spotkań z kolegami z pracy jak i spoza pracy. Oczywiście większość ludzi spóźniała się jakieś 30-40 minut, rekordziści zaś potrafili przyjść 2 godziny po czasie, lub w ogóle zapomnieć o spotkaniu. Ta cecha stanowiła znak rozpoznawczy szefa mojego szefa z Kanady, tak że nawet śpiewaliśmy o tym piosenki, potrafił zapomnieć o spotkaniu ze swoimi studentami. Rzecz jasna studenci nie byli zachwyceni, też mieli co robić i też mieli zajęcia, przez co generalnie opinia wśród studentów nie była bardzo wysoka. Na samym początku próbowałam tłumaczyć podobne zachowania zabieganiem, brakiem czasu i nadmiarem zajęć. Dopóki nie usłyszałam stwierdzenia "busy is a new stupid", a słowo "busy" słyszałam raz po raz. Wszyscy byli zajęci, tak okropnie zajęci, że jak mawia polskie powiedzenie tak biegał, że tych taczek nie załadował. Bo naprawdę dobry menedżer, czy ktoś zarządzający czymkolwiek umie zarządzać swoim czasem, wie co może zrobić a czego nie i realnie ocenia swoje możliwości.  Nieraz też słyszałam, że termin (deadline) to pojęcie względne i zawsze można negocjować. Panie z biura grantowego były zachwycone tym, że wszystko przychodziło na ostatnią chwilę. 

Jeśli ktoś myśli, że Niemcy mają hopla na punkcie punktualności, to nie spotkał Szwajcarów. Generalnie to koleżanka - Niemka twierdziła, że w Szwajcarii punktualność jest traktowana bardzo poważnie, zaś u niej w Niemczech to z większym luzem. Spóźnienie do trzech minut tramwaju czy autobusu powoduje ogłoszenie komunikatu przez megafon, zaś w godzinach wieczornych zdarza się, że autobus czy tramwaj przyjedzie przed czasem. Myślę, że to daje pewne pojęcie o tym, jak miejscowi podchodzą do kwestii punktualności. Generalnie jest wskazane by na spotkanie przybyć 5-10 minut wcześniej. Jeśli mamy labmeeting o powiedzmy 10.00, to znaczy, że większość osób przyjdzie przed 9:55. Wejścia później są rzadkie. Sama pamiętam krzywe spojrzenia, kiedy wpadła spóźniona na spotkanie, tłumacząc, że nie opanowałam trasy z domu. Ponieważ pracuję w ośrodku akademickim i był to drugi dzień mojej pracy owo wyjaśnienie przeszło, ale tylko raz i musiałam solidnie przepraszać. Tutaj naprawdę trzeba mieć dobre wyjaśnienie dla spóźnienia, coś na co często narzekali na forach ludzie z Ameryki Północnej, gdzie podejście do takich spraw jest po prostu odmienne. Widzę tutaj potencjał do kulturowego nieporozumienia, ponieważ sama takowe przeżywałam na początku w Toronto. A chociaż z czasem nawykłam, to i tak byłam nieco poirytowana. Pojęcie "fashionably late" po prostu nie istnieje, no może poza grupami amerykańskimi. Nawet spóźnienie 5 minut musi być usprawiedliwione i należy przeprosić czekających, właśnie za to, że się kazało komuś czekać. 

I owo podejście jest oczywiście też w pracy. Pisanie grantów wygląda dość podobnie, lecz i tak powiedzenie komuś o grancie na dwa tygodnie, czy coś w ten deseń, przed terminem uchodzi za bardzo, bardzo niewłaściwe zachowanie. Deadline to rzecz święta. Wedle wszystkiego co wiem, zawalenie terminu w pracy to ciężkie przewinienie i coś, czym tracimy wiarygodność jako osoby niezdolne ocenić swoich możliwości oraz wyzwań, nie szanujące innych. Bardzo się pilnuję by nie obiecywać za wiele i nie być cudzoziemcem co pracuje więcej niż ma w kontrakcie co jest także źle widziane.  Ja na szczęście nie mam w zwyczaju obiecywać niemożliwego, co z pewnością mi pomoże. 

Chyba nietrudno odgadnąć które podejście jest mi bliższe. Uważam, że punktualność i pilnowanie terminów niezwykle ułatwia życie. I chociaż rzecz jasna w Toronto ostatecznie kończyliśmy wszystko na czas i mieliśmy wyniki, po prostu nerwówka i chaos mnie męczyła. No i naprawdę wolę jeśli się z kimś umawiam na godzinę 16.00 żeby to była 16.00 a nie dowolna pora między 16:30 a 17.00. A tutaj to nie tylko osoba będzie o tej 16:00 ale i 15:55. 

Scenka rodzajowa: Jakiś czas temu brałam udział w telekonferencji z współpracownikiem z zagranicy Mieliśmy zacząć o powiedzmy 15.00. Planowałam iść do drugiego pokoju o 14:50, by włączyć komputer i wszystko ustawiać tak by szef zalogował się gdzie trzeba i byśmy byli gotowi, a jednocześnie nie przeszkadzali innym w pracy stąd pomysł na wyjście do nieużywanego pokoju. O godzinie 14:45 z pokoju wyciągnął mnie ów szef (Szwajcar), mówiąc by iść i to już bo tylko 15 minut, a trzeba być gotowym przed 15.  Prawie podskoczyłam zaskoczona. Wyjaśniłam, że miałam za pięć minut włączyć wszystko, ale nie miałam okazji. No i włączyliśmy co trzeba, nie dostałam opieprzu za to, że nie wiedziałam czy działa linia telefoniczna, po czym na 14:52 wszytko było i można było przejrzeć dokumenty. Około 14:57 szef zaczął patrzyć na zegarek czemu rozmówca jeszcze nie ma na linii, zaś o 15:02 był już lekko poddenerwowany. Rozmówca pojawił się o 15:05 ale musiał ściągnąć aplikację do telekonferencji, a że miał kiepskie wifi wszystko trwało aż do 15:10. Szef nie podniósł ani razu głosu, ale widać było irytację. Oczywiście daliśmy radę ze wszystkim, ale było to ciekawe doświadczenie, bowiem znany mi z Toronto styl pracy miał zdecydowanie więcej wspólnego z włoskim niż szwajcarskim. I jak mówiłam wszyscy dawali radę, ale nie każdy styl każdemu odpowiada. A koleżanka M. z poprzedniego posta, kiedy chciała zacząć prezentację trzy minuty przed czasem usłyszała, że to było bardzo w szwajcarskim stylu. 

Zdjęcia w tekście są mojego autorstwa i przedstawiają park Alexander Muir Memorial Gardens w Toronto oraz ogród botaniczny w centrum Zurychu.