Narodowa choroba dwubiegunowa

Niektórzy nazywają polskie życie schizofrenicznym, zaś zachowanie tak zwanych elit i ekspertów schizofrenicznym. Pomijając fakt, że nie są żadnymi elitami i żadnymi ekspertami ich głos i zachowanie nijak nie przypomina schizofrenii. Gdybym miała poszukać jakiegoś odpowiednika, to bym wskazała na chorobę afektywną dwubiegunową. Schorzenie to charakteryzuje się wystąpieniem stanów znacznego obniżenia nastroju (depresji) oraz chorobliwego pobudzenia (manii). Nie wnikając w szczegóły kliniczne stany te występują naprzemiennie, co nie znaczy jedno po drugim. Kiedy tak posłuchać wypowiedzi czy to ze strony nazwijmy ją rządową oraz strony powiedzmy opozycyjną, mówią dokładnie o tym samym, chociaż niejako dokładnie coś przeciwnego. Jak dwa bieguny plus i minus, jak owa mania i depresja.

Przez ostatnie dni przez wszystkie przypadki omawiano słowo Trynkiewicz. Jedni bronili mordercy pedofila jak atakowanej niewinności, apelując dramatycznie i z uczuciem by go nie linczować. Inni dla odmiany nawoływali do przywrócenia kary śmierci. Jak wygląda ocena sytuacji w Polsce? Jedni wmawiają nam, że jesteśmy coraz bogatsi, że Polska gospodarka jest coraz silniejsza i że stajemy się tygrysem Europy. Praca czeka na wyciągnięcie ręki, tylko mało mobilni ludzie nie chcą pojechać do innego miasta- jak grzmią fachowcy. Cóż szanowni panowie fachowcy, Polacy są ultra mobilni. Tak bardzo, że za pracą rozjechali się po całej Europie a także Stanach i Kanadzie. Tam zakładają rodziny, rodzą im się dzieci i dobrze pracują. Za granicą naraz da się założyć rodzinę i opłaca pracować. Nie oczekuję od ekspertów ekonomicznych z TokFM o zrozumieniu owej zagadki. Druga strona dla odmiany widzi samą katastrofę, nieszczęście, tsunami  i zanik ideałów. Fakt, że ma sporo racji nie zmienia jednak mojego oczekiwania by zamiast pokazywania jacy z nas ostatni samuraje, wymyślili, zaproponowali rozwiązania. Przygotowali szuflady ustaw, na wypadek dojścia do władzy.

Czy ktoś mówi o realnych problemach i proponuje rozwiązania? No bez żartów. Najważniejsza była mama Madzi, zaś obecnie Trynkiewicz. Mówi się o gender, z tym, że jedna strona pragnie edukować seksualnie i gen derowo dzieci w przedszkolu, zaś druga chce by młodzi ludzie do ślubu wierzyli w dzieci z kapusty i broń Boże nie wypowiadali słowa „seks”. Jedni najchętniej rozdawali by środki antykoncepcyjne w charakterze cukierków, zaś drudzy straszą jakoby za łykanie pigułek miały wyrosnąć nowe kończyny a od używania prezerwatyw odpadła ważna część ciała. Przedstawicielka jednej strony marzy o usunięciu ciąży w Wigilię, zaś drudzy przeżywają gorąco widok zdjęć zamordowanych płodów i marzą o zmuszaniu zgwałconych dziewczynek do rodzenia i by kobiety umierały przy porodzie i rezygnowały z terapii nowotworowej z powodu ciąży. Dla mnie jedna i druga strona są jak dwie strony jednej monety, dwa bieguny jednego zaburzenia. Kogo obstawiam w roli depresji a kogo w roli manii? Nie odpowiem wprost, ale pomyślmy kto nas przekonuje, że jest świetnie, bogacimy się i mam świetne perspektywy (to się nazywa nierealne przekonania o własnej sile) zaś drudzy widzą głównie zniszczenie i klęskę bez proponowania rozwiązania (negatywne myślenie o sobie i przyszłości). No i teraz możemy obsadzić role.

To co jeszcze dominuje w publicznej debacie to jakaś solidne przekonanie o zagrożeniu. Czy to ma nadejść mroczna strona kaczyzmu („Kaczor” wyskoczy z lodówki i nas zje) oraz strasznego klerykalizmu, czy też dla odmiany zaleje nas tęczowa fala terroru i staniemy się w pełni kondominium niemiecko-rosyjskim.  Strasznie ludzi ma się dobrze i stanowi świetną taktykę odwracania uwagi od problemów. Nie jestem fanką rządu Donalda Tuska i uważam jego rząd za najgorszy w III RP a kto wie czy nie po 1918. Ale niestety alternatywy, sensownej alternatywy nie ma. Co z tego, że największa partia opozycyjna ma dobre chęci, skoro sensownego pomysłu na rządzenie brak? I dlaczego nie możemy mieć nic innego niż latania po sinusoidzie w górę i w dół zaprawione dodatkiem w postaci budzenia demonów strachu? Tego nie sposób słuchać na dłuższą metę i w większej dawce. Grozi to w najlepszym razie bólem głowy.

 I szkoda, że w tym chocholim tańcu, tym obłędnym miotaniu się od jednej strony to drugiej brak racjonalnych pomysłów na rozwiązanie faktycznych problemów Polski i Polaków jak dramatyczna sytuacja na rynku pracy i zapaść demograficzna, dziwne ruchy rządu wobec OFE i lasów państwowych,  problemy służby zdrowia, systemu edukacji i dramatycznie niskie poziom  zaufania ludzi do państwa. To są moim zdaniem ważne problemy, nie zaś gender, aborcja, Trynkiewicz. O wszystkich sprawach trzeba mówić, ale z zachowaniem proporcji.

https://www.asdk12.org/staff/johansen_annette/pages/webPics/bipolar2.jpg