Co dalej z Ukrainą?

Media w Polsce od świtu do zmierzchu odmieniają słowo „Ukraina” przez wszystkie przypadki. Słowa jak  „ukraiński” (nie barszcz bynajmniej) czy „Majdan” padają częściej niż krople deszczu w listopadzie. Z jednej strony jestem bardzo zainteresowana wydarzeniami u naszego wschodniego sąsiada. Destabilizacja w tak bliskim regionie odbije się negatywnie na Polsce. Gdyby, odpukać w niemalowane, doszło do wojny skutki uderzą w nas w ten czy inny sposób. Oczywiście powinniśmy być informowani. Ruchy wojsk rosyjskich w pobliżu polskiej granicy (i jak pragnę zauważyć granicy UE oraz NATO) powinny niepokoić, zważywszy historyczne doświadczenia.  Inna sprawa, że zaczynam się zastanawiać o jakich sprawach nam się nie mówi i co z krajowego podwórka nie zwraca uwagi opinii publicznej.

Przyznaję, że w początkowej fazie dość pozytywnie podeszłam do protestów na Majdanie. Uważałam i do teraz nie zmieniłam zdania, że Ukraińcy jak każdy narów winien sam wybierać swoją przyszłość i o nią walczyć. Wiem mało odkrywcze stwierdzenie. Jednak jedno głos polskich środowisk, czy to z lewa czy z prawa, czy z koalicji czy opozycji wobec „dobrego Majdanu” i „złego Janukowycza” wzbudził wątpliwości. Odniosłam wrażenie jakbym oglądała sceny po raz kolejny i że ostanie słowa bynajmniej nie brzmiały „i żyli odtąd szczęśliwie w pokoju u dobrobycie”. Zaczęłam intensywnie myśleć co też właściwie oglądam. Wyjazd na wakacje, a co za tym idzie odcięcie od mediów, ułatwiły myślenie. Tak, przecież już to przerabialiśmy. Teraz to nazwano „Euromajdanem” zaś poprzednio „Arabską wiosną ludów”. I wtedy i wówczas młodzi, niewątpliwie w dużej mierze pełni ideałów, ludzie poczęli protestować przeciw, delikatnie mówiąc, nie bardzo demokratycznej władzy. Wówczas, podczas „Arabskiej wiosny ludów” zamiast demokracji przyszła anarchia i przemoc zaś do głosu dochodzą fanatycy nie zaś miłośnicy pokoju. „Rewolucja pożera własne dzieci”- mawia stara prawda. Julia Tymoszenko, bohaterka „Pomarańczowej Rewolucji” boleśnie się o tym przekonała. Nieustanne walki na ulicach Egiptu czy przemoc panująca w Iraku potwierdzają prawdziwość tezy. Kiedy w sąsiednim Iranie Chomeini zastąpił szacha Rezę Pahlaviego, a to zaskoczenie, zamiast demokracji powstała republika islamska. W Iraku po obaleniu Saddama Husseina zamiast pokoju panuje chaos. Przykłady można mnożyć. Do czego zatem zmierzam?

Ukraina została osłabiona przez obalenie prezydenta Janukowycza. Wojska rosyjskie, jak twierdzi sama strona rosyjska, weszły na Krym bronić swoich obywateli. Biorąc pod uwagę, że wschodnia część tego kraju jest bardziej prorosyjska, całkiem możliwe, że zostali dość ciepło przyjęli. Nie do końca wierzę w oficjalną wersję podawaną przez Russia Today czy portal jak „Głos Rosji”. Z drugiej strony znając rusofobię części polskich mediów co bardziej dramatyczne relacje także należy przyjąć na spokój. Uprzedzając pytania: tak znam historię i zdaję sobie sprawę, że Rosja nie jest najbardziej pokojowym krajem na świecie. Wiem, że my Polacy mamy aż nadto złych doświadczeń historycznych z naszym sąsiadem (choćby zbrodnię Katyńską, wywózki na Syberię czy 50 lat okupacji w ramach ZSRR). Inna sprawa, że za PRL się budowało przemysł zaś w III RP wszystko niszczy a zamiast fabryk i zakładów pracy buduje markety, ale to inna sprawa.

Protesty na Majdanie uruchomiły lawinę. Skutkiem może być, czego się obawiam, wojna domowa albo i rozpad kraju. Oczywiście zachowanie Rosji wywołało oburzenie, oczywiście słowa i postępowanie Władimira Putina zostało potępiona i oczywiście Barack Obama zapowiedział wsparcie i oczywiście Premier Tusk, Radosław Sikorski i „polskie” media zapewniają o gotowości i  silnej roli Polski w „procesach demokratyzacji” na Ukrainie. Kiedy „polscy” politycy o czymś zapewniają należy się mieć na baczności, zaś kiedy „gołąbek pokoju” obiecuje wsparcie i pokój należy się bać, bo jako żywo nie będzie ni jednego ni drugiego. Mam tylko nadzieję, że okażę się czarnowidzem (jako urodzony pesymista mam spore szanse) i nie zobaczymy na Ukrainie powtórki z „Arabskiej wiosny ludów” czy to poprzez dojście do władzy ludzi popierających Banderę czy uważających ludobósjtwo na Wołyniu za coś właściwego czy też poprzez wojnę domową. To złe scenariusze zarówno dla Ukrainy jak i dla nas. Tych złych scenariuszy jest więcej. A jak Radosław Sikorski ma cokolwiek załatwiać w Brukseli czy „ćwierka” o sukcesie to na pewno będzie coś nie tak. Pytanie tylko co i kiedy.

http://7.s.dziennik.pl/pliki/5851000/5851792-kijow-ukraina-zamieszki-900-600.jpg