Czy tęsknisz za Polską?

Tytułowe pytanie pada ilekroć spotykam nowych ludzi. Pytanie „skąd jesteś?” w Toronto pada zaraz po „jak się masz?” (drażni to jak nie wiem, bo oczywiście nikogo naprawdę nie obchodzi jak się człowieku czujesz a uśmiech idioty jest wymagany). Kiedy wyjaśniam, że jestem z Polski (tutaj wiedzą o kraju w Europie Środkowej) pytają czy tęsknię i czy chcę wracać. Odpowiedź stanowi podwójne nie. Najchętniej bym wracała tylko na Boże Narodzenie a z Toronto po roku będzie mi bardziej żal wyjechać i ciężej niż po 10 latach z poprzedniego miejsca. Nie mam już etapu euforii nowo przybyłego, ale wciąż porównanie Kanady z III RP to jak porownanie nieba a ziemi. Kanada nie jest rajem, lecz lepszym krajem do życia niż wroga obywatelom i rządzona przez zaprzańców III RP. Piszę „III RP” a nie „Polska” bo jak kiedyś słusznie zauważyła Anna, nie mogę winić matki za to, że została napadnięta i pobita. Nie jestem z tych co śpiewają „Ojczyznę wolną racz nam zwrócić Panie” bo najgorszego rządu i prezydenta w powojennej historii nie narzucili Polakom kosmici, ale ludzie dokonali wyborów (młodzi, wykształceni a obecnie pokolenie żal.pl ).

Jedna z Czytelniczek, Ania o ile nie przekręciłam niczego, zauważyła, że zbyt wcześnie pisałam, że mam lepsze szanse w Kanadzie. Aby dokonać porównania potrzeba czasu a rok to na pewno za krótki przedział aby wysnuwać daleko idące wnioski na przyszłość. Miała rację zasadniczo patrząc. Czemu tylko zasadniczo? Bo jakakolwiek szansa jest lepsza niż minimalne perspektywy zaś w moim poprzednim miejscu takowe były w życiu zawodowym niskie a w życiu prywatnym zerowe. Cokolwiek to postęp w stosunku do niczego i na tej zasadzie (wśród ślepych jednooki jest królem) ostatni rok oceniam jako postęp i ważny krok na przód. Szukanie pracy na tzw. Zachodzie, w działce naukowej z Polski to jak gra w lotka. Trzeba mieć cholernie dużo szczęścia (i szczęściu pomóc), bowiem chociaż wśród Polaków nie brakuje (jak i w innych nacjach) ludzi mądrych i pracowitych, to jednak rodzima nauka, myśl techniczna czy przemysł nie znaczą nic w szerszej perspektywie. Dlaczego?

Nigdzie indziej (w tzw. cywilizowanym świecie do którego ponoć należy III RP) nie ma tak powszechnej selekcji negatywnej. Nepotyzm i kolesiostwo istnieją wszędzie i jak świat światem, lecz diabeł tkwi w proporcjach. Coś co gdzie indziej stanowi odłamek i fragment w III RP podstawę.  Wiadomo, że zawsze ktoś może dostać pracę po znajomości, ale gdzie indziej kwalifikacje są brane pod uwagę, w III RP są nic nie znaczącym dodatkiem. Przykład? Kolega dostał stanowisko naukowe za nic, bez wyjazdów, bez szkoleń i bez staży. Nie musiał wykazać się niczym by być równym stopniem ludziom dużo starszym, co zjeździli kawał świata i latami podnosili kwalifikacje. To był jeden z czynników co zmienił moją złość i żal w permanentny wkurw. Nie, nawet się nie wściekam. Tylko macham ręką i mówię „adieu i krzyżyk na drogę”.

Czy tęsknię za Polską? Chyba jeszcze za wcześnie. Poza tym teraz żyję i nie muszę nikomu niczego zazdrościć. Pasek wypłaty też robi swoje o życiu towarzyskim i poznawaniu nowych ludzi nie mówiąc. Zmieniałam kraj zamieszkanie oraz zmieniłam siebie. Nie jestem już tak zamknięta jak kiedy zaczynałam studia i wyciągnęłam wnioski z błędów. Przez rok w Toronto zapuściłam małe korzonki, większe niż przez ostatnie 10 lat. To ledwie początek, ale dobry początek. Czy chcę przyjechać do Polski? Tak, na Boże Narodzenie (ludzie gubią Boga na emigracji ja Go znajduję. Codziennie Mu dziękuję, że postawił mi na drodze dobre dusze dzięki którym mogłam wyjechać i proszę bym mogła zostać dłużej). Nie chcę wracać do ciasnej, dusznej atmosfery rozdętego nepotyzmu, kolesiostwa, afer, niejasnych reguł i braku perspektyw. Rozwój Polski istnieje na papierze bo państwo istnieje teoretycznie.

Może pewnego dnia III RP stanie się Polską przyjazną ludziom, gdzie osoba chętna do pracy oraz zdolna ma szanse stanąć na nogi i osiągnąć samodzielność. Nie proszę o socjał ni o zapomogi. Proszę o system co daje wędkę i pozwala łowić na jasnych zasadach. System gdzie kwalifikacje są brane pod uwagę a nie stanowią zbędnego dodatku do dobrego urodzenia. Co mi dała III RP? Odwagę by wyjechać i rzucić wszystko w diabły. Startując z Toronto łatwiej mi będzie o kolejną pracę, bo nawet rok tutaj (a pewnie dłużej) otwiera niejedne drzwi. Wyjazd do USA czy Australii? Czemu nie, przecież nic mnie nie trzyma! Pierwszy, najcięższy krok już za mną.

Wiem okropnie zaniedbałam bloga. Ale moje życie realne nareszcie przestało być pustką poprzetykana beznadzieją.  Nie spędzam wieczorów sama przed ekranem komputera (chyba, że chce, ale jeśli mam ochotę gdzieś wyskoczyć opcje są) a absurdy III RP.. wściekanie się nie ma sensu, bo tak się nic nie zmieni. Ludzie muszą tego chcieć i powiedzieć „dość”. Wybory prezydenckie pokazały, że nie jestem sama w mojej wściekłości. Ale czy Andrzej Duda naprawdę wprowadzi dobre zmiany to już temat na całkiem inną notkę.