Dlaczego małżeństwo? /Why marriage?

Mój dzisiejszy tekst będzie swoistą długą odpowiedzią na tekst Kiry (http://istota-rzeczy-wg-kiry.blog.onet.pl/2013/01/31/dlaczego-konkubinat/, polecam przeczytać!).  Uznałam, że temat warto jest napisania oddzielnej notki, co umożliwi wam Goście poznanie zdań obu stron. Będzie o tyle ciekawe, że mamy z Kirą całkowicie odmienne zdanie na wspomniany temat. Nie będę rozróżniać małżeństwa cywilnego i kościelnego, gdyż w przypadku drugiego dochodzą kwestie religijne i światopoglądowe, ja zaś chce się skupić na innych aspektach.

Konkubinat to nic nowego. Nieformalne związki istniały jak świat światem i na przestrzeni wieków różnie się je nazywało. Od zawsze były żony i ‘te drugie’: kochanki, konkubiny, utrzymanki, nałożnice.  Wiele nazw określało jedno zjawisko: istniało pożycie między mężczyzną a kobietą, ale zwykle  po cichu (pomijam kwestie faworyt i metres, będących niejako oficjalnym elementem życia dworów) i zwykle tymczasowo. Kobieta była w tym układzie stroną słabszą  i musiała liczyć łaskę innych. Od jej rozumu i zdolności zależało by nie zostać na lodzie z dziećmi. Oczywiście sprytne i cyniczne panie umiały zbić majątki i to i owo sobie uszczknąć z takich układów. Należało tylko zachować podstawowe zasady BHP: nie zakochać się i nie przywiązać do kochanka/konkubenta, bo można było w każdej chwili wylecieć na bruk. Smutny koniec pań jak hrabina Cosel czy Louise de la Valliere, pokazują czym się kończy zapomnienie. Tyle królewskie dwory, ale czy życie było inne? Nie, zaś niezliczone książki i filmy pokazują czym się kończyły romanse ubogiej dziewczyny z zamożnym (zwykle żonatym) panem.

Dzisiaj rzecz jasna społeczeństwo jest inne niż w wiktoriańskiej Anglii czy chociażby parędziesiąt lat temu.  Określenie „panna z dzieckiem” odchodzi do lamusa i samotna matka nie jest napiętnowana społecznie, przynajmniej dzieje się to coraz rzadziej. Społeczny ostracyzm znika, ale reszta problemów nie. Nie mam na myśli wyłącznie kwestii finansowych (chociaż nie sposób uniknąć tego aspektu, zaś wybębnienie alimentów od konkubenta to nie lada wyzwanie), ale wzorzec mężczyzny jest potrzebny zarówno synom jak i córkom. Co więcej we dwoje po prostu łatwiej, po prostu mniej elementów brakuje. Poczucie stałości i bezpieczeństwa jest niezbędne dla osób  w każdym wieku, ale dla dzieci chyba najbardziej. A tak świat urządzony, że wyższe koszty biologiczne ponosi kobieta.

Zastanawia mnie niechęć do pójścia do USC, stwierdzenia typu „miłość nie potrzebuje papierka”. Miłość może nie, a zwłaszcza w idealnym świecie. My jednak żyjemy tutaj na ziemi, nie wszyscy są uczciwi i prawi. Poza tym skoro „papierek” to coś drobnego, co za problem podpisać? Nie trzeba przecież białej sukni, nie trzeba wielkiego przyjęcia i obietnicy przed Bogiem.  Tu chodzi jedynie o postanowienie i gotowość poniesienie konsekwencji swojego wyboru, także prawnych i społecznych. O wzięcie odpowiedzialności za drugiego człowieka, powiedzenie „chcę cię chronić i zabezpieczyć, jesteś dla mnie kimś wyjątkowym”.  Idąc do pracy, podpisujemy umowę z pracodawcą. Dostając prawo jazdy także zobowiązujemy się  przestrzegać przepisów. Zakładając konto w banku, podpisując umowę o kablówkę także coś podpisujemy. Tylko żeby żyć ze sobą, być ze sobą  nie trzeba nic. Niektórzy by chcieli mieć wszystko za friko, nie ponosić żadnej odpowiedzialności za drugiego człowieka, nie zobowiązywać się do niczego.  Bardzo by chcieli mieć w domu sprzątaczkę i kucharkę z funkcją seksualną i nie dawać nic w zamian, nie zdobywać kobiety, nie zobowiązywać się do opieki. Nie musieć zapewniać, że się będzie na dobre i na złe, do niczego się nie zobowiązywać a szukać furtki.  Bardzo tu pomaga lansowany obecnie model życia lekkiego i przyjemnego. Owszem, małżeństwo nie chroni przed porzuceniem, zdradą i przemocą. Nic nie chroni i nie bądźmy naiwni.

Napisałam kiedyś, że konkubinat to świetne rozwiązanie dla faceta (ma w domu wszystko all inclusive) i kiepskie dla kobiety (bo da z siebie wszystko i nie dostanie zabezpieczenia).  Kompletnie nie przekonują mnie tezy o „dopasowaniu” w kwestiach seksu i w tym celu „wypróbowaniu się” przed. Kwestia priorytetów, ot co. Jako nieuleczalny dinozaur uważam seks za dopełnienie i dodatek do miłości. Coś co stanowi jeden z elementów związku między ludźmi, ale nie najważniejszy. Dla mnie to żałosne gdy staje się ważniejszy do szacunku. Czyli co, jak „dopasowanie” nie wyszło to szukamy dalej? A co jeśli seks się skończy i nie ma o czym gadać?  A co jak będzie wypadek, choroba? Wiadomo co, skoro priorytet i meritum nie działa. Tyle, że latka lecą i co potem? Kiepski seks? No i co z tego są ważniejsze rzeczy, to tylko kiepski dodatek, a co z tego, że dodatek kiepski kiedy fundament silny? Poczucie bezpieczeństwa, szacunek, zaufanie i wspólne zainteresowanie stanowią priorytety. I chyba o to się rozbija całą dyskusja. Co dla kogo jest najważniejsze i na co patrzy w pierwszej chwili. Dla mnie konkubinat to układ podwyższonego ryzyka, zaś nie mam natury ryzykantki.

*************ENG*************

Post below is my response to interesting text by Kira, (http://istota-rzeczy-wg-kiry.blog.onet.pl/2013/01/31/dlaczego-konkubinat/, text in Polish language only), protagonist of cohabitation. This is interesting social matter, so I decide to write my own thesis, opposite in all points. I am writing about marriage, no matter if we mean civilian or church. Religious aspects are great topic for another discussion, whereas I am rather interesting in everyday life.

Cohabitation as phenomena has been present for always. Across ages it had different names, but there were always wives and “the second ones”: lovers, mistresses, kept women, etc. Bored husbands were looking for relax and play. Usually everything was kept secret, except for royal mistresses which were well known and made up regular element of court’s life. Their position was strong, but temporal.  Forgetting the exact name one thing was constant: the weaker position of woman. She could secure her future thanks to ambition, common sense and cynicism. Ignoring the most important rule resulted in finishing up as poor, lonely one with kids. Still, she had to rely on others and remember first and the most important rule: never fall in love.  What was the end of countess Cosel or Louise de la Valliere? Not nice, this was the end of mistresses forgetting about temporality of their position. But let’s skip royal courts and come back to everyday life. Too few movies and books about sad stories of poor girls and rich guys?

Today world is different, different and better than Victorian England. Single mother is not victim of mockery any more. One problem is left, but what about others? Financial aspects, even their great importance, are not the only one.  How to made lover paying for kid? That is more difficult to obtain for informal relations, almost impossible. Raising kids together is easier in every aspects (of course I am not talking about pathological families). Feeling safe is making our live easier and is essential for everyone, I believe for kids especially. We must also take into account biological costs: higher for us, woman.

I am curious why so many people are afraid of appropriate office. “Love doesn’t need a paper” is their favourite phrase. Love? Love maybe not, especially in ideal world. But we live on earth, not in heaven. Also if “paper” is not important why not to sign it? No white dress, no religious declaration are required. Only will to fall on one’s sword, especially social and juristic (this is the clue, isn’t it?), only to take responsibility for another one to say “I want to protect you my dear one, I want to secure you as you are so exceptional”.  In everyday live we sign many papers: when starting new job or  when opening bank account. Being given driving licence, we are supposed to follow law. We have to sign so many papers to get goods, only to be with another one nothing is needed. There are many people wanting to have all at once now and to give nothing by  themselves. They want to have cook, cleaner and sexual activities for free. No responsibility for partner, no obligation. No need to take care, no promise “I will be with you for good and bad”, nothing to sign, but to have emergency exit. Emergency exit is essential if younger/with bigger breasts one will be available. Popular model of easy and pleasant live without obligations (in theory) is helpful. Yes, marriage will not protect us in 100% from violence or betrayal. Nothing will give us such protection, don’t be naïve.

Once I have written than cohabitation is a great for guy (who want to have in home all inclusive) and very bad for woman (she will give him everything and get nothing).  There are thesis about “sexual fit” and this fit requires “trying on” before starting new live. As in many things this is a matter of priorities.  I am a helpless dinosaur and consider sex as addition to love. Not most important relation’s element, but one of many. I believe this is pathetic when sex is more important than respect and common hobbies. No fit was found, so now what? Start to look for a new adventure? Silent moment when sex is finished, as there is nothing to talk about? Accidents and diseases happen, so time for another relation as sex is not great anymore? Sex turns out to be poor, so what? Time to destroy everything as add-on is poor? No if base is strong, by strong base I mean respect, affection, loyalty and trust. Whole discussion is about priorities, about answer to question what we are looking at in the first place . For me cohabitation is a high-risk relation and I am not risky in nature.