Royal baby, royal business

Jako, że mamy weekend temat będzie lekki. W realu mam szalony okres i mało możliwości doglądania moich internetowych włości. Szkoda, ale jak mówią nie samymi przyjemnościami człek żyje i czasem obowiązki nie zostawiają za wiele czasu. 

Inna sprawa, że właściwie nie wiem czy mam nastrój na pisanie o polskich sprawach. Budżet, a to zaskakujące, okazał się dziurawy i minister Rostowski staje przed nie lada wyzwaniem. Skąd brać pieniądze jak dostępne źródła wysychają a te jasne dla obywateli są niedostępne bo nie można zdenerwować pewnych grup? Mam pisać o pomysłach na obejście kolejnego progu ostrożnościowego i zwiększanie zadłużenia? Skutków wolę nie przewidywać, bo scenariusz grecki jest coraz bardziej realny i nie ważne jak media głównego nurtu usiłują nam przekazać sukces. Pokazują młodych „ludzi sukcesu” jakoby naprawdę „American (lub Polish technicznie rzecz ujmując) dream” leżał w zasięgu każdego z nas. Mam z kolei się przyłączyć do grona piszącego o nadchodzącej katastrofie, ta nadchodzi naprawdę, ale co zrobić prócz zawinięcie się w białe prześcieradło, zmówienia Zdrowasiek i turlania na cmentarz? Jakieś propozycje? Ja wiem na koniec wyjdzie, że za finansową katastrofę należy winić Kościół, Ojca Ryzyka i PiS, ewentualnie Rosję, Niemcy, Żydów i Unię, ale to już znam. Na komentowanie wypowiedzi szefa MSZ, człowieka z klasą a nawet ośmioma i naczelnego ćwirka III RP szkoda mi zdrowia. Nerwy mam tylko jedne. A jak słyszę jego słowa i to, że wpisy na Twiterze traktuje jako narzędzie polityki ciśnienie skacze mi do niebezpiecznych poziomów. Dlatego właśnie postanowiłam napisać o ciekawym dla mnie zjawisku, masowym wariactwie związanym z tak zwanym Royal baby.

Narodziny syna pary królewskiej miały znaczenie dla kraju, oraz paru ościennych, w czasach kiedy o sukcesje toczono krwawe wojny, zaś brak syna mógł oznaczać wojnę domową a nawet obcą interwencja. Wojna o sukcesję hiszpańską w którą zaangażował się Ludwik XIV, wojna stuletnia spowodowana pretensjami angielskiego Edwarda III do francuskiej korony, wojenna wyprawa Dymitra Samozwańca czy szaleństwa Henryka VIII to tylko kilka przykładów. Dzisiaj jednak nie sądzę by narodziny prawnuka królowej Elżbiety II stanowiły rację stanu.

 A jednak.od szpitalem gdzie księżna Kate ma urodzić dziecko koczują dziennikarze, to ich praca, oraz zwykli ludzie. O ile rozumiem dziennikarzy i tabloidy wszak z czegoś trzeba żyć zaś skandale i celebryci zawsze się sprzedają, o tyle zastanawia mnie czemu ludzie, mający swoje sprawy i swoje życie tkwią przed szpitalem bo obcej kobiecie zbliża się termin porodu. Wyobrażam sobie radość producentów pamiątek i innych pierdółek, którzy będą mogli wciskać okolicznościowe przedmioty oraz zwykły szajs.  Doskonała okazja by zarobić konkretne pieniądze a tych nigdy dość. Narodziny „Royal baby” będą prawdziwą okazją aby zbić realny „Royal business”, stąd zapewne panująca radość.

(http://i2.cdn.turner.com/dr/hln/www/release/sites/default/files/imagecache/textarticle_640/2013/07/09/royal_baby_potty.jpg)


Zawsze mnie zastanawia czemu wielu z nas tak chętnie żyje cudzym życiem. Albo przeżywa sprawy rodziny panującej (co kosztuje podatnika konkretne sumy, ale przynajmniej nie ma cyrku z wyborami głowy państwa) czy też przeżywa życie postaci z seriali. Daleka jestem od głosu mędrków z Bożej (nie)łaski potępiających „plebs” co ogląda seriale. Czemu nie? Rozrywka dobra jak każda inna i nic mi do tego, że ktoś lubi „M jak miłość” czy „Klan”. Mnie te produkcje nie przekonały, ale przecież gusta są różne a ja tez mam swoje ulubione tytuły. Ale czemu niektórzy  żywo reagują na kłopoty Hanki Mostowiak czy śmierć Ryśka z „Klanu”? Czy życie codzienne tych ludzi jest aż tak szare i smutne, że potrzebują całkowitego oderwania się od  niego? Czy naprawdę  nie ma tam radości, jasnych chwil naprawdę niczego? Sama często potrzebuję chwili zapomnienia i odpoczynku. Jak każdy z nas. Ale żeby mylić życie serialowe z realnym? Do tego jeszcze nie doszłam, a może dlatego, że więcej siedzę w necie niż oglądam?
 

Pokusa tkwi wielka, pokusa dla nas wszystkich. Oto przed nami rozpościera się inny, lepszy świat gdzie ludzie rozwiązują swoje problemy, mają pracę a samotni znajdują bratnie dusze. Gdzie życie jest bardziej kolorowe i ciekawsze? Rodziny królewskie żyją jak w bajce (chociaż i ta bajka ma swoje nieciekawe strony ale o tym się często nie pamięta), w luksusie i widzimy ich uśmiechniętych.  Może dlatego ludzie tak się w to wszystko angażują a gdzie nie ma rodzin panujących pozostają seriale i celebryci. Na kogoś trzeba patrzeć i kogoś podziwiać. Nawet jeśli nie zupełnie mamy za co.