Depresjogenne studia i mysie rodziny

Ostatnio znęcam się nad artykułami na fronda.pl, portalu będącego moim zdaniem wodą na młyn dla lewaków. Nie, nie zamieniam się w lewicową feministkę, chociaż jeśli jeszcze więcej poczytam tego portalu zrobię niejeden krok w tym kierunku. Wynika to z nieznośnej dla mnie, zapewne nie tylko dla mnie, przesady.  Dopóki nie poczytałam co bardziej złotych myśli Tomasza Terlikowskiego i innych dochodzę do wniosku, że w określenie katotalib coś jest. Uważam i zawsze uważałam, że dla zdrowia i równowagi życia publicznego niezbędna jest zarówno prawica i lewica, oczywiście nie fanatyzm. Fanatycy, nie ważne z jakiej opcji, zwyczajnie mnie przerażają.  Ktoś kto sądzi, że posiadł monopol na prawdę i słuszność winien budzić strach, ponieważ wyklucza dyskusję i zwykle nie znosi innego zdania. Oponent to lewak/ciemnogród/zło wcielone itd. w zależności od reprezentowanej opcji.

Podobno wyższe szkoły powodują depresję. Szczerze mówiąc ryknęłam ze śmiechu na podobne rewelacje. Nie mam medycznego wykształcenia, więc nie jestem w stanie fachowo wymienić wszystkich możliwych przyczyn depresji. Wiem jednak, że to schorzenie dziedziczne, występujące częściej u kobiet, ze względu na ich układ hormonalny. Występuje  też tak zwana depresja sezonowa, związane ze zmniejszoną ilością światła, czy też depresja poporodowa. Zdaniem lekarzy większość z nas chociaż raz w życiu miała lub będzie mieć epizod depresji. I chociaż zalinkowany [1] artykuł ze swoim tytułem „szkoły wyższe powodują depresję” pasuje bardziej do tabloidu niż poważnego portalu, zawarto w nim sporo trafnych spostrzeżeń. Sytuacja absolwentów szkół wyższych na rynku pracy nie jest wesoła. Nie tylko w Polsce i nie wszystkie problemy wynikają z nepotyzmu i zabetonowanego środowiska. Osobny problem stanowi „nadprodukcja” magistrów, nadmiar osób z formalnym wyższym wykształceniem. Potrzebni są zarówno inżynierowie do projektowania całych instalacji jak i robotnicy do ich budowy. Jednym z największych błędów ostatnich lat było obniżenie rangi wykształcenia zawodowego, tłumaczenie jakoby do „zawodówki” szli tylko tępacy i „gorsi”. Nie tylko w Polsce, ale też w Europie zapanował amok na podniesienie współczynnika scholaryzacji, bez patrzenia na rynek pracy, nie mówiąc o młodych ludziach. Nie wszyscy chcą studiować i nie wszyscy powinni jedni mają zacięcie naukowe, zaś inni nie i ani jedni ani drudzy nie są gorsi czy lepsi. Ludzie, którym obiecywano świetne możliwości po zakończeniu studiów mają wszelkie prawo do frustracji. Ale to nie studia są winne frustracji czy depresji ale niemożność znalezienia pracy, niskie zarobki, trudna i niepewna sytuacja ekonomiczna. Wynika to oczywiście z niedobrania kwalifikacji do wymagań rynku. Ale nie nazwałabym studiowania na uczelni za czynnik depresjogenny, ale raczej sytuację PO zakończeniu edukacji za czynnik ryzyka dla zdrowia psychicznego. Rzecz jasna oba zjawiska są powiązane, ale pisanie, że szkoła wyższa powoduje depresję jest moim zdaniem mylącym uproszczeniem.

A jak jesteśmy przy uproszczeniach i nieuzasadnionych ekstrapolacjach…. Prawica zarzuca, słusznie zresztą co piszę z pełnym przekonaniem, że gender i próba zamazania roli płci biologicznej nie zgadza się z wiedzą biologiczną i nie bierze pod uwagi pewnych stałych. Jednocześnie jednak działa dokładnie w ten sam sposób, o ile tylko wnioski są słuszne. Nie odkryję Ameryki pisząc, że rodzina złożona z męża i żony to najbardziej optymalne środowisko dla dziecka. Dziecko potrzebuje zarówno matki jak i ojca, potrzebuje stabilizacji i poczucia bezpieczeństwa (dlatego wskazuję na małżeństwo gdzie jednak prawne zobowiązania powodują, że odejść z dnia na dzień i bez słowa nie jest tak łatwo). Rzecz jasna nijak nie zamierzam, jak część prawicy, pisać źle o samotnych matkach, bowiem głęboko je podziwiam za ich heroiczny trud. W przeciwieństwie do części prawicy  nie potępiam rozwodu w przypadku gdy dochodzi do przemocy. Brak ojca na pewno wpływa na rozwój dziecka. Ojciec przekazuje pewne wzorce i jest potrzebny. Przenosząc jednak wyniki badań nad myszami (link [2]) na ludzi, wymaga ostrożności. Modele zwierzęce są od lat stosowane w badaniach, na przykład z dziedziny psychiatrii (modele depresji na przykład). Niemniej jednak nie zapominajmy, że model stanowi ni mniej ni więcej niż pewne przybliżenie. Przybliżenia nie można traktować dosłownie i odczytywać dosłownie. Gdyby tak patrzeć wszystkie dzieci samotnych matek winny mieć problemy emocjonalne i cierpieć z powodu uzależnień. Takich krzywdzących bzdur nie sposób skomentować. Tak samo jak na frondzie nikt się nie zająknął o wnioskach z oryginalnego artykułu [3], że być może niekorzystne zachowania, wynikające z braku ojca mogą zostać złagodzone przez obecność innego mężczyzny z rodziny lub nowego partnera. Zaś brak mężczyzny najbliższym otoczeniu  w czasie dorastania to co innego niż brak ojca. Tak samo jak obserwowane są różnice we wrażliwości na pewne czynniki między płciami..

[1] http://www.fronda.pl/a/szkoly-wyzsze-powoduja-depresje,33226.html
[2] http://www.fronda.pl/a/brak-ojca-zle-wplywa-na-rozwoj-dziecka-stwierdzili-badacze,33252.html
[3] http://cercor.oxfordjournals.org/content/21/7/1532.full