Kawa z koleżanką nie luksus, czyli o kosztach życia

Przed wyjazdem słyszałam często opinię, że nie ma co się tak cieszyć lepszymi zarobkami, bo koszty życia za granicą są wyższe. Owo stwierdzenie jest prawdziwe i fałszywe jednocześnie. Zaraz wyjaśnię dlaczego. Średnia zarobków w Polsce z punktu widzenia arytmetyki jest poprawna (suma podzielona przez ilość obserwacji), tylko że z rzeczywistością ma niewiele wspólnego. Nie wystarczy wziąć do ręki liczby, by wyciągnąć odpowiednie wnioski.

Moim zdaniem liczenie kosztów życia bez uwzględnienia zarobków nie ma sensu. Z punktu widzenia Kanadyjczyka 1,2 zł za bułkę z ziarenkami to mało (to jakieś 0,5 CAD), ale dla Polaka wcale nie tak mało, jeśli dostaje na rękę 2000 powiedzmy a bułki starczy na dwa kęsy. W jaki sposób przeliczam koszty życia? Patrzę na ceny w wartościach bezwzględnych, ignorując walutę. Tak samo z zarobkami i porównanie wartości bezwzględnych wyjaśnia to czego zdają się nie widzieć, a raczej udają Greka, wszelkiej maści eksperci z mainstreamu.

Mieszkam w Toronto, mieście gdzie koszty życia, z kanadyjskiego punktu widzenia są bardzo wysokie. Jednak porównując wartości bezwzględnie z Polską nie ma mowy o drożyźnie. Czy w polskich delikatesach można dostać wędlinę z wołowiny (z zawartością mięsa) za 22,40 za kilogram? Powodzenia w szukaniu. Tak samo jak z truskawkami 2 za 5 (czyli dwa opakowania po 250 gr za 5). Pewnie u znajomej handlarki na rynku. Chcąc przybliżyć osobom z Toronto czym jest dla mnie drożyzna, zaproponowałam prosty eksperyment: weźcie zarobki na poziomie 2-3 tysiące i pomnóżcie ceny razy 1.3 lub 1.5. Nie wspomniałam, że te 2-3 tysiące na rękę to bardzo dobre i rzadkie zarobki w kraju nad Wisłą. W każdym razie dostawałam jedną odpowiedź: jak ludzie żyją przy takim stosunku kosztów życia do zarobków? Oczy ludzi przypominały spodki i zgodnie przyznawali, że ceny w Toronto nie są takie tragiczne.  Ciężko żyją, zaś za najniższą krajową często walczą o przeżycie. Po opłaceniu rachunków (mieszkanie, prąd, woda itd.) osoba mająca najniższą krajową dostanie z 400-500 zł na życie. Jak z tego do kurwy nędzy przeżyć (przepraszam za wulgaryzmy ale mnie trzęsie)? Tak, z głosu się nie zdechnie, ale żyć ciężko. W Kanadzie są  niższe podatki niż w Polsce, zaś w wartościach bezwzględnych ceny to jakieś 0,7-0,8 cen (nieraz i 0,5) zaś zarobki w dolarach zasadniczo wyższe niż w złotych (przykładowo najniższa krajowa, w zależności od prowincji wynosi $1,725- $1,907.

Wiem, że wiele osób  żyje w Polsce za najniższą krajową (chociaż to raczej smutna wegetacja i walka o dotrwanie do pierwszego, wątpię czy uszlachetniająca). Nie piszę tych słów by urazić tych ludzi, bo mają ciężko. Piszę ostre słowa do firm  co uważają, że to właściwie wynagrodzenie (aby napisać co o tym myślę musiałabym użyć wielu określeń rodem z wypowiedzi polityków III RP). O wyjściach ze znajomymi na kawę czy piwko, wizytach w kinie można zapomnieć (ktoś powie, że się w d*** poprzewracało jak ktoś chce iść na kawę). O jako takiej jakości kupowanych produktów też. I nie chcę słyszeć jak to w dużym polskim mieście za 500 zł miesięcznie starczy na ubranie, dobre i smaczne jedzenie (warzywa i owoce, wędliny z zawartością mięsa, chleb wieloziarnisty), bilety do teatru i bilet miesięczny. Takie bzdury to można zachować dla osób chcących słuchać bajek czy propagandy sukcesu. Sama wydawałam z drugie tyle na jedzenie i bynajmniej nie na homary czy kawior ale na normalne zakupy w sklepie (nie w snobistycznej Almie, bo nie widzę powodu przepłacać). Do Biedronki nie chodziłam nie ze snobizmu, ale raz że mam poważne wątpliwości co do jakości tamtejszych produktów, dwa z powodu wielu informacji o złym traktowaniu pracowników i póki mogłam nie chciałam wspierać nowoczesnego niewolnictwa.

W Kanadzie nie musząc zaniżać poziomu życia, a nawet częściej wychodząc na spotkania, w wartościach bezwzględnych wydaję mniej. I wreszcie widzę co to znaczy wyższy poziom życia. Bez rujnowania budżetu mogę zjeść ciepły lunch (nie cierpię nosić ze sobą kanapek, zaś jak brak czasu za 3 dolary mogę mieć dwa kawałki pizzy z pobliskiego 7 eleven), zaś za 7,30 mam porcję obiadową z zupą, sałatką i pomarańczą w cenie. Nikogo nie dziwi widok grupy znajomych na wspólnym obiedzie czy piwku, ponieważ jest to coś dostępnego dla wielu nie luksus. Ja naprawdę nie mam potrzeby posiadania wielkiego domu, nie wiadomo jakich luksusów. Zupełnie do szczęścia starczy mi poziom jaki mam teraz. Wolna od trosk jak przeżyć do pierwszego i zależności finansowej od rodziców mogę się spokojnie rozwijać w życiu zawodowym i prywatnym. Dopiero wyjeżdżając za granicę stanęłam na nogi i wreszcie sama się utrzymuję (nie musząc mieszkać w zagrzybiałej ruderze  i  żyć na suchym, białym chlebie i zupkach chińskich), zatem osiągnęłam samodzielność a moje życie weszło w kolejne fazy. Poznaję nowych ludzi dzięki meetup.com nie zamykając oczywiście oczu na kolegów i koleżanki z pracy.. Czy to się komuś podoba czy nie, niskie zarobki nie motywują do pracy i odbijają się na samopoczuciu i podejściu do życia (pomijam ludzi żyjących ascetycznie z wyboru, nie zaś z powodu ekonomicznego przymusu). Widzę to po sobie i moi Goście to zauważyli. Kamień spadł z serca mnie i moim rodzicom.

Jeśli mam wskazać to mnie irytuje w Kanadzie (prócz problemów z otwieraniem okien), to fakt, że do wielu cen w sklepie trzeba doliczyć podatek. Czy nie można podać od razu całej ceny i nie utrudniać ludziom życia? No, ale nawet w najlepszej zupie można znaleźć włos (parafrazując mojego supervisora). Niemniej jednak widzę wiele zmian na plus w moim życiu, zaś póki co poważnych minusów nie dostrzegłam. Oczywiście dopiero zaczynam i może być różnie, ale za krajem nie tęsknię i mam nadzieję zostać w Kanadzie dłużej. Na dzień dobry mam tutaj większe możliwości i szersze pole do popisu (nie mówię tutaj o wynagrodzeniu, ale pracy w ogólności) niż bym miała na polskiej uczelni przez najbliższe lata (poniżej doktora habilitowanego masz człeku siedzieć cicho, no chyba  że jesteś z akademickiej rodziny). Ja nie widzę powody by siedzieć jak mysz pod miotłą bo nazywam się X nie Y. Nie widzę powodu czemu mając doktorat mam dostawać najniższą krajową zaś kto inny na tym samym etapie koło średniej krajowej tylko dlatego, że ma odpowiednie koneksje. Jak ktoś się na to godzi nie moja sprawa, nie mój cyrk i nie moje małpy. Czy sytuacja w kraju ulegnie zmianie? Czy III RP stanie się Polską w której warto żyć i w której Polacy będą pracować na dobrobyt kraju? Nie wiem. Mogłabym pracować w kraju za niższą pensję o ile bym wiedziała, że pracuję dla kraju a nie na pasożyty (niech szukają innego żywiciela)  na stanowiskach.

http://www.xdpedia.com/upload/images/zycie_bez_pieniedzy_jest_ciezkie_2013-06-08_15-40-13.jpg