Z życia emigranta

Dawno mnie tutaj nie było.  W którymś momencie nie potrafiłam więcej napisać nic więcej i potrzebowałam przerwy.. długiej przerwy. Planowałam kilka razy wrócić, lecz nie mogłam sie zebrać. Pozdrawiam wszystkich co tutaj zaglądali i mam nadzieję, że było co czytać.

Jak zapewne zgadliście już Czytelnicy z tytułu, wciąż jestem za granicą, tak samo jak w 2015 w Kanadzie, w Toronto. Jestem już rezydentem Kanady, mam stały pobyt i jakby chciała mogę się ubiegać za parę lat o obywatelstwo. Mogę zmienić pracę, sprowadzić rodzinę i generalnie koniec z przedłużaniem dokumentów w pracę. Nie wiem oczywiście na ile zostanę,  ale mam teraz sporo opcji. Być może po zakończeniu stypendium poszukam pracy w Stanach. Moi lewaccy koledzy w pracy wyją na Prezydenta Trumpa, dla mnie to powód by rozważać USA. Ale to na  jakie jakoś ponad roczna perspektywa. 

Moje doświadczenia emigranta nie są typowe, nie dla wielu  Polaków w Kanadzie w każdym razie. Pracuję w zawodzie w naukowej działce. W mojej instytucji są jeszcze dwie osoby z Polski wyżej ode mnie, lecz jednocześnie sporo Polaków pracuje fizycznie, ale zasadniczo od polskich ośrodków czy klubów mam kawałek. Kiedyś wyczytałam w internecie o fazach emigracji, co ma zaskakująco wiele sensu:

1) Ekscytacja:  radość z wyjazdu. Cóż nie oszukujmy się, większość z nas, emigrantów to emigranci ekonomiczni. Wyjeżdżamy by móc zarabiać sensowne pieniądze i mieć jakieś perspektywy. Wszelkiej maści mądrale z warszawki lubi wyszydzać ludzi żyjących z rodzicami, lecz jak wynająć mieszkanie w dużym mieście (lub pokój chociaż) za najniższą krajową? Za granicą cóż sprawa wygląda lepiej. Poza tym wszystko jest nowe, inne i ekscytujące.

Teraz słówko o kosztach życia. Koszty życia w Toronto (największym i najdroższym mieście Kanady) są dużo niższe niż Warszawy, Poznania czy Wrocławia. Wszystko: jedzenie, wynajem mieszkania kosztuje jakieś 80-70% polskich cen w porównaniu do zarobków. Krajami gdzie stosunek zarobków do kosztów życia wygląda gorzej niż w Polsce  jest Białoruś czy Kuba. 

2) Zniechęcenie i odrzucenie: to wtedy kiedy owa początkowa inność zaczyna drażnić, a odzywa się tęsknota za rodziną. Wysokie szklane bloki, wielokulturowość i inne jedzenie jest naraz zaczynają drażnić.  Zaczyna się idealizacja Polski, znajomych w Polsce i dawnego życia. To rodzaj przesilenia po fazie ekscytacji.

To w tym momencie widzimy wady nowego miejsce i w którymś momencie wydają się one nieznośne. Niektórzy w tym momencie wracają, inni z kolei zaciskają zęby, ale cóż praca to praca a bywają i inne zobowiązania. Nie bez znaczenia jest tęsknota za bliskimi: za granicą samotność uderza mocniej niż w kraju.  Zaczynamy czuć się jak obcy w dżungli obojętnych ludzi. To uderza zwłaszcza w wielkich miastach, gdzie jest  anonimowość. 

3) Przewartościowanie: w tej fazie zaczynamy łączyć fazy 1 i 2. Nic nie jest już tak różowe i cudowne jak na początku, ale też nie jest też tak okropne jak w 2. Nowy kraj okazuje się miejscem  z wadami jak i zaletami, lecz zaczynamy robić bilans zysków i strat.

Specjalnie nie podaję ram czasowych, bowiem w moim wypadku to nie były tygodnie czy dwa, czy trzy miesiące. Po tym jak przewartościujemy swoje życie albo zaczynamy się w pełni integrować ze społeczeństwem, przyjmujemy miejscowe wartości, albo kontynuujemy pracę lecz zachowując dystans.

Osobiście jestem zdystansowana. Tutaj się nie ma z czym integrować, bowiem lewactwo skutecznie wypiera kulturę. Nie mam ochoty na integrację z liberalną wielokulturowością, gdzie nie ma nic, żadnej idei poza może uprawianiem seksu z kim popadnie i skrobankami. Tak wiem, że to ostre ale jak inaczej patrzeć jak w reklamach widać radość z możliwości nowych kontaktów seksualnych po wkładce a gazety "kobiece" krzyczą o coraz ciekawszym pożyciu?

 Czy chcę wrócić do kraju? Raczej nie, w każdym razie na razie nie. Dlaczego? Bo zrobiłam bilans w punkcie 3. I wyszło mi tak:
a) Polska: perspektywy zawodowe: praktycznie nie istnieją, poza 2000 nie wyskoczę; perspektywy życia osobiste: takie sobie.

b) Kanada: perspektywy zawodowe: ludzie mówią, że dobre, parę kursów i powinno być nie najgorzej; perspektywy osobiste: takie sobie.

Chyba widać, że odpowiedź b) jest lepsza. Niestety, pomimo planów premiera Morawieckiego wiele jeszcze wody w Wiśle upłynie nim rynek pracy w Polsce stanie się normalny i nim kwalifikacje zaczną się liczyć. Tak, wiem nepotyzm jest wszędzie, ale rzecz w skali. W Kanadzie prócz bycia pociotem coś trzeba umieć i jak się ma kwalifikacje można do czegoś dojść. W Polsce wciąż liczą się głównie znajomości a same w sobie kwalifikacje wiele nie znaczą. Ot poza  najniższy szczebel nie wyjdziesz bez odpowiedniej rodziny. A że zasuwanie za 2000 mi się nie uśmiecha, bo cóż mając staż zagraniczny pracując w Warszawie czy Krakowie chciałabym móc się samej utrzymać, bez luksusów ale samej.

I na koniec scenka rodzajowa. Wracam z Warszawy do Toronto i nie mogę zrobić odprawy on-line. Trzy godziny dzwonienia do LOTu i nikt nic nie wie, nikt za nic nie odpowiada i w ogóle czeski film gdzie lotnisko nie odpowiada za bagaż a przewoźnik za odprawę, to i tamto załatwia firma X i Y i nikt nic nie wie. I nikt nie umie czytać, że wymagana jest wiza ETA. Chcę lecieć z Toronto do Orlando i nie mogę zrobić odprawy. Jeden telefon do Air Canada, czekam 5 minut i pan mówi, że ponieważ nie jestem obywatelką Kanady to odprawę muszę zrobić na lotnisku i pogadać z pogranicznikiem. Moim zdaniem to wiele mówi o standardach zatrudnienia, niestety nie na korzyść Polski.  Czy to się zmieni? Być może, tylko kiedy? Czy rozważałabym powrót jakbym miała szansę na pracę za wynagrodzenie pozwalające na samodzielność? Tak.

obrazek w poście to Lake Louise, pobrane stąd: https://icefieldsparkway.com/images/uploads/32/lake-louise-lake--boathouse__large.jpg