Lekcja historii do odrobienia

Właśnie skończyłam czytać „Obłęd 44” Piotra Zychowicza. Dość szybko zrozumiałam czym tak bardzo autor naraził się sporej mam wrażenie części polskiej prawicy. Tezy i wnioski autora są wielce niepoprawne politycznie, patriotycznie niepoprawnie. Burza i szaleństwo wokół książki pokazuje dość specyficzne rozumienie historii w naszym kraju. Dość dobrze opisuję to słowa zawarte w ostatnim rozdziale:  „Polska historia ma samych bohaterów. Nie ma w niej miejsca na czarne postacie”- Zychowicz cytuje Dariusza Barciszewskiego. Sama wielokrotnie pisałam o roli polityki historycznej i szkodzie wyrządzanej przez politykę wstydu pod batutą mediów głównego nurtu. Tutaj jak zwykle ludzie się miotają jak pijany od ściany do ściany: od negacji wszystkiego po bezkrytyczny zachwyt. Tymczasem zarówno jak u jednej, jak i drugiej ze stron brak refleksji, brak prób analizy. Błędy przeszłości trzeba analizować by ich więcej nie popełniać, bowiem trwanie z błędach bywa zabójcze.

Nie ukrywam, że tezy Zychowicza są mi bliskie. W mojej rodzinie zawsze krytycznie oceniano Powstanie Warszawskie, które doprowadziło do śmierci 200 tys ludzi i zniszczenia bezcennych dóbr kultury, zrównania z ziemią Warszawy oraz śmierci kwiatu narodu polskiego. Niestety dla części, nie  mówię wszystkich, tak zwanej prawicy każdy głos krytyczny wobec Powstania oraz przywódców zrywu to zdrada narodowa. Kto myśli chłodno i o zyskach i stratach ten zaprzaniec. Smutne to, bowiem brak dyskusji oznacza niemożliwość oceny oraz wyciągnięcia wniosków. Wywołanie walk w mieście pełnym cywilów, gdy brak broni oraz naprzeciw czołgów stają dzieci, gdzie brak łączności jest sprzeczny z zasadami sztuki wojennej. Nie, nie ja sama to wymyśliłam, ale najpierw mówili to moi dziadkowie walczący w czasie wojny w oddziałach AK oraz znalezione w gazetach, książkach czy sieci opinie. Tezy o moralnym zwycięstwie nigdy do mnie nie trafiały, bowiem zwycięstwo podobnie jak demokracja nie potrzebuje dodatkowych przymiotników. Każdy przymiotnik jedynie zaciemnia obraz i stanowi początek manipulacji. Zniszczenia miasta, rzeź mieszkańców, zniszczenie bezcennych dóbr kultury to sromotna klęska a nie moralne zwycięstwo. Strzelanie diamentami, czyli wysyłanie kwiatu młodzieży i najlepszych ludzi do walki, to tragedia i głupota a nie bohaterstwo. Ludzi, którzy do tego doprowadzili należało postawić przed  sądem wojskowym i powiesić a nie gloryfikować i stawiać im pomniki.

Książkę czyta się źle. Nie, nie dlatego, że jest źle napisana czy nieprawdziwa. Wręcz przeciwnie: chociaż momentami autor moim zdaniem za mocno krytykuje AK bowiem organizacja ta walczyła także z Sowietami (wiem to z opowieści bezpośrednich członków AK), to jednam suma sumarum co do meritum ma rację. Przywódcy polskiego rządu w Londynie służyli interesom brytyjskim i sowieckim a nie polskim. Wiara, że dając się pozabijać cokolwiek osiągniemy to najdelikatniej naiwność. Widok płonącej Warszawy może i kogoś na chwilę wzruszył, ale nasz los był przesądzony już wcześniej. Tezy, że PW wygrało moralnie i dzięki temu możliwy był Ruch Solidarności czy przetrwanie polskości przez czas PRL są tak karkołomne, że aż dziw, że mówią to poważni ponoć ludzie. Ruch Solidarności i przetrwanie świadomości narodowej było możliwe pomimo narodowej hekatomby, bo nie udało się wszystkich pozabijać. Opis polityki najpierw premiera Sikorskiego a potem Mikołajczyka powinien stanowić obowiązkową lekturę dla każdego studenta, lekturę opisującą czego nigdy nie robić. Taki przykład negatywny najgorszych możliwych błędów.

Ktoś może powiedzieć, że teraz w wolnej (tak mówią) Polsce nie należy oceniać PW i motywów wywołania. Owszem wtedy sytuacja była inna, ale i wówczas wybitni ludzie jak generał Sosnkowski sprzeciwiali się narodowej hekatombie. Nie tylko generałowie, ale także dowódcy regionalnych oddziałów AK sprzeciwiali się walce w stolicy. Dowódca z oddziału mojego dziadka, człowiek który dbał o swoich żołnierzy powiedział im coś w stylu „ja was nie zatrzymuję i jak chcecie idźcie walczyć, ale to szaleństwo i wam nie radzę”. Ten człowiek rozumiał bowiem, że w przypadku przewagi liczebnej wroga tylko walka partyzancka daje jako takie szanse. O tym jak ciężko walczyć z działającymi z ukrycia i skrywającymi się oddziałami świadczą porażki Stanów Zjednoczonych w Wietnamie czy Afganistanie. Walczyć z wrogiem trzeba, ale metodami odpowiednimi do sytuacji. A na pewno metodą nie jest posyłanie nieuzbrojonych na czołgi.

Wbrew krytykom książki Piotr Zychowicz nie pluje na AK. Autor wielokrotnie podkreśla swój szacunek dla żołnierzy tej niezwykłej formacji, naszej chluby narodowej. Krytyczna ocena działań dowódców nie oznacza plucia czy zaprzeczaniu bohaterstwa żołnierzy. Decyzje polityczne można i trzeba oceniać. Choćby po to aby widzieć co i dlaczego poszło źle. Dostaję szału czytając opinie, że PW mogłoby się udać gdyby nie zdradzili nas Anglicy, Amerykanie czy Rosjanie. Wolne żarty! Rosjanie weszli do naszego kraju 17 września 1939 jako najeźdźcy więc liczenie na pomoc najeźdźcy to skrajna głupota. Anglicy złamali gwarancje w tymże samym 1939 i dalsza wiara w ich słowo to była naiwność pensjonarki zaś Ameryka była i jest daleko i Polska to był dla nich daleki kraj gdzieś tam na krańcu świata. Te fakty znano w 1944, znano od 1939. Nie mówią, ze należało się na wszystkich obrażać, ale wierzyć bezgranicznie i całkowicie można Bogu. W przypadku ludzi zawsze wskazany jest rozsądek i sceptycyzm. W polityce liczy się siła i wspólny interes. Nikt nic nikomu nie za frajer i za piękne oczy. Czas by odrobić tę lekcję. Polecam przeczytać „Obłęd 44”, bo to zimny prysznic i analiza PW z krytycznego punktu widzenia. I wiedzieć czemu autora podejrzewa się nieomal o zdradę narodową.

Polecam wywiad z autorem:
http://www.pch24.pl/powstanie-bylo-czystym-obledem,16753,i.html