W przelocie

Przepraszam za moje milczenie na blogu. Totalny brak wolnego czasu robi swoje. Mam co robić w swojej pracy a poza tym rozwijam też życie towarzyskie. Dzięki stronie meetup.com znalazłam grupy ludzi spotykające się w różnych częściach Toronto i poznaję nowych znajomych. Z jedną grupą chyba pozostanę na dłużej, bo nie dość że mam szansę podszkolić język (nie angielski) to jeszcze rozmawiamy o ciekawych sprawach. Jedna z uczestniczek wyraziła swoją opinię, że straszenie terroryzmem czy innymi zagrożeniami ma służyć manipulacji ludźmi i przekonaniem ich by zgodzili się na ograniczenie praw obywatelskich. Jej towarzysz wyraził nawet tezę, że wrogów można nawet stworzyć. Moim zdaniem mają sporo racji. Drobiazgowe kontrole na lotniskach, coraz większa inwigilacja mają ponoć służyć naszemu bezpieczeństwu. Tylko czy aby na pewno? Wyjaśniłam, że obserwuję podobną sytuację w Polsce, z tym, że są inne straszaki. W północnej Ameryce najlepszym potworem z szafy są terroryści, podczas gdy w Polsce sąsiedzi, „ruskie serwery” itd. Chociaż nie zaprzeczam istnieniu przekrętów i oszustw, moim zdaniem to tylko część prawdy. Cześć ludzi głosuje na PO w Polsce bo ma w tym interes a inni chcą kupować papkę medialną, bo rzeczywistość jest zbyt nieprzyjemna. Niemniej jednak drażni mnie narracja jakoby Niemcy czy też Rosjanie odpowiadali za większość nieszczęść Polski. Problem tkwi w tym kto rządzi krajem, jak rządzi ale też w ludziach akceptujących ten stan rzeczy. I mam wrażenie, że używanie straszaka ma służyć ukryciu własnej nieudolności.

Afera taśmowa to coś porażającego. Chyba ciężko o lepszy symptom choroby toczącej Polskę. Za coś podobnego cały rząd powinien podać się do dymisji. Tymczasem politycy PO tłumaczą jakoby nagrywanie było... nielegalne. W świetle tego afera Watergate była nielegalna. Wchodzenie agentów ABW do siedziby gazety ujawniającej aferę to działanie godne republiki bananowej a nie kraju zachodniej demokracji. Ale przecież sami klasycy wyjaśniają, że państwo istnieje teoretycznie. Prawda. Mamy nie Polskę, lecz hybrydę PRL z dzikim, XIX wiecznym kapitalizmem z powieści Dickensa. Coś na kształt Rosji Jelcyna, gdzie „wybitni biznesmeni” łupili kraj bez jakiejkolwiek kontroli, z lepszymi dekoracjami demokracji. Ten twór nazywa się III RP i „wolną Polską”. Na pewno nie jest Polską. Czemu? Bo brak w rządzie polityków zainteresowanych polską racją stanu. Brak elit o polskiej świadomości, zaś wiodące media są polskojęzyczne, ale nie polskie i nie wiem na czyich są usługach. Tyle w kwestii polityki. Teraz postaram się odpowiedzieć na dwa pytania Pkanalii.

Pytałeś o koty w Toronto. Nie spotkałam jeszcze żadnego.  Służby miejskie muszą naprawdę doskonale lokalizować bezdomne zwierzęta, bowiem przez blisko dwa miesiące nie spotkałam bezdomnego zwierzaka. Psy chodzą wyłącznie z właścicielami. Kotów nie widziałam, zaś po ulicach biegają.. wiewiórki. Tak, wiewiórki. Ponieważ w centrum gdzie mieszkam (tutaj to się nazywa Downtown) zlokalizowano sporo parków sympatyczne, małe zwierzaki swobodnie skaczą po drzewach i chrupią orzechy na trawnikach. Początkowo strasznie się dziwiłam ich widokiem, teraz zaś powoli przywykłam. Parki w centrum są niewielkie, lecz zawsze dobrze chociaż na chwilę odetchnąć w cieniu drzew.  Całe rodziny spędzają tam wolne dnie, zaś na drewnianych stolikach i ławkach niektórzy jedzą lunch. Jedzenie poza domem jest dość popularne w Kanadzie, podobnie jak chodzenie z kubkiem kawy. Tyle, że tutaj to kosztuje z 3-4$ za niewielki lunch, czyli jakby 4 zł, zatem jest dostępne praktycznie dla każdego.

Druga sprawa to aktywność fizyczna. Spotkałam całkiem sporo ludzi biegających po ulicach. Osoby ćwiczące w parkach to także dość częsty widok. Poza tym w centrum miasta prawie co krok można znaleźć centra fitness otwarte do późnych godzin, a nawet całą dobę. W apartamentowcach (tutejsze bloki) prawie zawsze można znaleźć siłownię i basen. Sama znam ludzi spotykających się na porannych meczach piłki nożnej. Ja jednak chodzę im kibicować, bowiem nie dam rady biegać. Podsumowując spoty odsetek ludzi czy to uprawia sport, czy to jeździ na rowerze czy też chodzi. Ja chodzę. Więcej niż kiedykolwiek wcześniej, czasem z 10 kilometrów dziennie, zaś praktycznie codziennie z 4-5.

http://fotozup.com/wp-content/uploads/2013/01/funny-cat-pictures-004.jpg