Moja droga do pracy

Dzisiaj, dla odmiany zapewne miłej dla wielu, nie będzie ani o polityce, ani o tym dlaczego nie cierpię III RP. Polityczne awantury nie znikną, czekam tylko na nową odsłonę przedstawienia. Wracam do przyjemniejszego tematu, czyli Kanady. Mam wielkie szczęście mieszkać blisko pracy oraz mieć blisko wszędzie. Za żadne pieniądze nie chcę mieszkać na osiedlu domków, gdzie poza domkami nie ma nic a do najbliższego spożywczaka jest kilometr. Dlatego  cieszy mnie mieszkanie w ładnej okolicy. Poniżej nieco fotek:

Idę przez całkiem ładny park:

Do kampusu:

prawda, że niczym w Anglii?

Ta alejka jest taka nastrojowa:

W mieście jest dość dużo parków. Nikt nie zabrania chodzić po trawie, a co więcej nie ma ryzyka trafienia na minę przeciwpiechotną, ponieważ istnieje obowiązek sprzątania po pupilach. I bardzo dobrze. Ja naprawdę bardzo  lubię  zwierzęta, ale po ulicy czy trawniku chcemy chodzić wszyscy. 

Zdjęcia wyglądają ładnie, a rzeczywistość jest jeszcze lepsza. Mam wielką satysfakcję z pracy, wiem, że praca jest ważna, jestem wreszcie finansowo samodzielna i żyję na sensowym poziomie. A co najważniejsze, tutaj się ceni każdą pracę. Czy to pani z laboratorium, czy profesora. Profesor nie jest bogiem, ale szefem jakiegoś zespołu. Nikt nie chodzi na kolanach do profesora. Mój supervisor mówi o mnie "colleague" (kolega) nie zaś maluczki co ma siedzieć cicho i się nie odzywać. Na dzień dobry mam więcej niżbym miała przez długie lata w III RP i nie mówię tutaj o pieniądzach, ale perspektywach. Przez dwa miesiące spotkałam więcej potencjalnych współpracowników (i to różnej rangi)  niż przez sześć lat w PL. 

Kiedy mój supervisor zaprosił mnie na lunch zrozumiałam, że jestem w lepszym świecie, gdzie nie ma tak sztywnych podziałów. Gdzie wiadomo kto jest kim, ale młody człowiek po doktoracie to młodszy kolega, nie zaś osoba najniżej w feudalnej hierarchii. Nikt mi nie rzuca okruszków z pańskiego stołu, ale zaprasza do stołu. To, że poszłam z supervisorem na lunch, czy z szefem mojego działu jako zespół świętowaliśmy motywuje mnie do pracy bardziej niż lepsze zarobki. To dla mnie znaczyło bardzo wiele i poczułam się integralną częścią całości. Zintegrowanej całości, która pracuje nad daną sprawą.  Bo tutaj daje się ludziom szanse i nie pokazuje swej wyższości i nie podkreśla dystansu. W PL są chlubne wyjątki (miałam przyjemność poznać takich), ale wyjątki pośród morza.   I co ciekawe,  czuję się coraz mniej obco. Podobnie jak się czułam w poprzednim miejscu po dziesięciu latach, a nawet lepiej.

Co mogę powiedzieć dobrego o III RP? Nie ma mnie tam. Polska to coś więcej niż III RP, za Polską człowiek tęskni, nie za III RP gdzie wykształcenie, kwalifikacje i praca na wysokim poziomie są warte najniższą krajową, nie. Nie ma za czym. Ci co mnie lepiej znają wiedzą jak dała mi w kość zależność od rodziców i porażająco niska pensja. To co było akceptowalne i sensowne w czasie studiów, potem było nie do zniesienia. Tak, wiadomo, że na stażu pracuje się za niskie stawki, albo i za darmo. Nie mam z tym kłopotu. Ale nie można być wiecznym stażystą. Kiedyś trzeba iść na swoje, żyć za swoje i zacząć pomagać rodzicom a nie tylko na nich liczyć. Ponoć można wyżywić się za 400 zł miesięcznie. Nie zamierzałam tego próbować. Nie po to studiowałam 10 lat (ci co mnie znają wiedzą, że nie jakąś politologię czy coś, ale coś konkretnego i interdyscyplinarnego) by tak żyć. Ja się nie nadaję na ascetę, bo lubię dobre zjeść (owoce, warzywa, prawdziwe mięso, żaden tam kawior, ale normalne jedzenie), chcę wynajmować kawalerkę ,w okolicy gdzie nie boję się wracać po zmroku,a nie pokój z innymi no i miło móc zjeść ciepły lunch (u Japończyków kosztuje 7,30: z zupą, sałatką i nielimitowaną wodą). Tutaj to normalna rzecz, w III RP zakrawa na luksus.