Życie zaczyna się na emigracji

Powyższe zdanie jest ze wszech miar prawdziwe w moim przypadku. Musiałam polecieć za wielką wodę by naprawić pewne sprawy i zacząć życie z czystą kartą. Kiedy teraz myślę o mojej codzienności, nie wierzę, że na początku roku czułam jakby stała nad grobem. Ale o tym nieraz pisałam więc, przejdźmy do konkretów. Bo przecież ile razy można pisać jest super? No.. tak szybko politycznie wspomnę, że urzędujący premier, Donald Tusk, dał dyla (pardon przyjął stanowisko) w Brukseli. Takich rzeczy jeszcze Unia nie widziała, chociaż prowadziła naukowe badania nad spłukiwaniem wody w toalecie. 

Na początku chciałam odpowiedzieć na pytanie Pkanalii, odnośnie ciekawych miejsc w Toronto na wieczór. Po niespełna pięciu miesiącach znam ich więcej niż po dziesięciu latach w poprzednim miejscu (w czym było sporo mojej winy). A więc dokąd iść? Po pierwsze polecam bar „Panorama”, ulokowany na 51 piętrze. Zamierzam się tam udać z poznanym, przystojnym Brazylijczykiem (szczegóły w dalszych akapitach). Ceny drinków może wysokie, ale za to jaki widok! Całkiem niezłą zakąskę, czy to jako pizzę, lody z ciasteczkami Oreo, czy sałatkę można dostać w „Hej Lucy”. Wódeczka i piwko też niczego sobie. W zeszłym tygodniu byłam na lunchu w „Little India”, gdzie mają znakomity bufet ze znakomicie przyprawionymi daniami mięsnymi i jarskimi. W „Madison Pub”, podobnie jak w „Hej Lucy” można dostać dobre zakąski do drinka i coś konkretnego. Bardzo smacznym, acz niezdrowym ale co tam życie jest za krótkie by się pierniczyć i wszystkiego sobie odmawiać, są frytki ze słodkich ziemniaków (sweet patato). Najciekawszy drink, a mianowicie Margaritę z piwem,  piłam w „Rancho Relax”. Z okazji wydziałowego obiadu byłam z supervisorem i jego znajomymi na drinku w jednym pubie, ale nie kojarzę nazwy, tylko tyle o ile lokalizację. Ale nie polecam, bo było drogo i wolna obsługa. 

A wracając do wątku Brazylijczyka. Przystojniaka poznałam dzięki mojemu genialnemu i myślącemu o wszystkim supervisorowi (czasem czuję, że facet mi w myślach czyta). Mieliśmy bankiet z okazji rozpoczęcia nowego roku akademickiego. Dowiedziałam się o imprezie na pół godziny przed, więc nici ze zrobienia się na bóstwo. Niemniej jednak poznałam przystojnego i niezaobrączkowanego pana (za 2 tygodnie jak wróci z Hiszpanii idziemy na drinka), lubiącą kawę sąsiadkę i dziewczynę z którą mogę pojechać na zwiedzania okolic Toronto. Aby więcej nie być zaskakiwana, postanowiłam trzymać w biurku w pracy dyżurny zestaw do makijażu, eleganckie buty i kieckę. Wszak zawsze dobrze zgrabnie opakować rozum itd., zaś na wyjściach zawsze lepiej być subtelnie elegancką niż szarą myszą. Trzeba sobie pomagać. 

Od maja, odkąd pracuję w Kanadzie, spotkałam więcej ludzi i byłam na większej liczbie spotkań (nie tylko związanych z pracą, ale te są najciekawsze) niż przez ostatnie dziesięć lat. Nie musze już przez pół roku z rozrzewnieniem wspominać spotkania czy imprezy. Teraz planuję co i jak na bieżąco. Mój supervisor wypycha mnie na konferencje, zabiera na spotkania (prosiłam by mnie zabierał gdzie tylko mogę iść) i rozmawia ze mną jak z młodszym kolegą po fachu, a nie żuczkiem co ma iść na kolanach do wielmożnego pana profesora. Brakowało mi tego jak tlenu do oddychania. Wiem kto jest szefem i znam łańcuch dowodzenia. Ale kiedy szef rozmawia ze mną jak z człowiekiem i jak z ludźmi wychodzi z nami na piwo, czuję się częścią zespołu i wiem, że jesteśmy jedną drużyną. Nie mam nic przeciwko zostaniu w pracy dłużej czy pracy w weekend, bo wiem że czasem każdy to musi zrobić. 

Niedawno też odkryłam, że w kawiarni obok mojego bloku mają niezłą kawę. Prawdziwe espresso z ekspresu ciśnieniowego, nie zaś badziew z kanadyjskiej sieci Tim Hortons. Gorszą piłam chyba tylko w 7eleven czy Subwayu. Tam NIGDY nie zamawiajcie kawy.  Ale wielka kawa za dolara musi być ohydna, nie ma sił.  Kawa ze Starbucksa to przy tym rarytas, chociaż dla mnie jest średnia. Doskonała kawa ze skondensowanym mlekiem jest w wietnamskiej knajpie „Pho Hung”. Jedzenie przeciętne, ale kawka świetna. Jeszcze jakbym znalazła miejsce gdzie można wypić Lavzzę czy Illy z ekspresu ciśnieniowego byłabym przeszczęśliwa. W każdym razie po uważanym szukaniu, a raczej uważnym czytaniu napisów na opakowaniach co są inne niż w Polsce, dorwałam Lavazzę Quatro Oro i Jacobs Kronunbg.

A w następnych odcinkach mogę powiedzieć nieco o językowych ciekawostkach i o tym jak Erinti pierwszego dnia nie umiała przejść przez ulicę.